CD-recensie: 'Format' van Pet Shop Boys

Het aantal cd-recensies op mijn blog houdt nog niet echt over. Dit is, na 'Happiness' van Hurts (voor recensie zie hier), slechts de tweede recensie, maar dan hebben we het wel over het nieuwste album van de Pet Shop Boys! Hoewel nieuw misschien wat misleidend is nu Neil Tennant en Chris Lowe in Los Angeles in de studio zijn gedoken voor een nieuw album is met 'Format. B-sides and bonus tracks 1996-2009)' een album uitgegeven met alle B-sides en bonustracks die niet op een van de PSB-albums uit de periode 1996 tot 2009 zijn uitgegeven. Ik ken eigenlijk geen andere voorbeelden van popacts die een dermate groot oeuvre hebben dat zij een dubbel-cd met 38 nummers kunnen uitgeven die nooit eerder op album zijn verschenen. En dan te bedenken dat dit het tweede soortgelijke album van de Pet Shop Boys is: in 1995 was daar al 'Alternative'. Zoals alle albums van de Pet Shop Boys heeft ook 'Format' slecht een titel die bestaat uit één woord gekoppeld aan opvallend uiterlijk. Ditmaal een mooi kartonnen doosje met twee cd's en een boekje met een interview met Neil Tennant en Chris Lowe over de achtergrond van de nummers op 'Format'.

Nu ben ik al jaren groot fan van de Pet Shop Boys: het meest succesvolle Britse popduo dat meer dan 100 miljoen platen wereldwijd heeft verkocht. Met recht dus 'Pop Royalty'. In hun hoogtijdagen in de jaren tachtig was ik overigens nog geen uitgesproken fan. Ik kende toen wel 'Go West' en had ook de single, maar hun andere hits zoals 'It's a Sin', 'West End Girls', 'Being Boring', 'Love Comes Quickly', 'Heart' etc., laat staan hun albums, waren mij volstrekt onbekend. Dat is inmiddels veranderd. Sinds hun album 'Fundamental' (2006), gevolgd door 'Yes' (2009), ben ik aan boord en heb ik inmiddels ook hun klassieke albums zoals 'Behaviour', 'Please', 'Actually' in retrospectief gekocht alsmede hun 'greatest hits'-albums 'Pop Art' (2003) en 'Ultimate' (2010) in bezit. Het aardige aan de Pet Shop Boys is dat ze verder kijken dan standaardalbums door bewerkingen van nummers voor of samenwerking aangaan  met toppers als Madonna ('Sorry'), Elton John ('In Private' - te vinden op 'Format') en Robbie Williams (cover van 'We're the Pet Shop Boys'). Maar ook projecten zoals 'Concrete' waar de Pet Shop Boys een live concert verzorgden in het Mermaid Theatre met het BBC Concert Orchestra, de compositie van een eigen soundtrack voor de klassieke film 'Battleship Potemkin' en recent nog muziek voor het ballet 'The Most Incredible Thing'. Niet voor niets waren de Pet Shop Boys de ontvanger van de speciale Brit Award voor 'Outstanding Contribution to Music' wat leidde tot een geweldige set van tien minuten met een overzicht van hun meest bekende nummers ondersteund door Lady Gaga en Brandon Flowers:

Na deze lofzang op alles dat Pet Shop Boys is terug naar 'Format'. Hoewel er tussen de 38 nummers ook wat zwakke broeders zitten, zit er veel tussen om van te genieten met een aantal grote toppers zoals de al eerder genoemde 'In Private' met Elton John, maar ook een nummer als 'The Resurrectionist' uit 2006 dat terecht volgens een recensie van BBC Music doet denken aan de PSB-hoogtijdagen in de jaren 80. Een nummer overigens geïnspireerd door het boek 'The Italian Boy' van Sarah Wise over de medische wetenschap in de 19e eeuw die voor anatomische proeven moest terugvallen op grafrovers, de 'resurrectionists' uit de titel. Een ander fantastisch nummer is, ondanks de titel, niet eens een origineel nummer van de Pet Shop Boys: 'We're the Pet Shop Boys'. Het nummer is oorspronkelijk van My Robot Friend als hommage aan de Pet Shop Boys en is ook in hun stijl geschreven. Het nummer is ook gecoverd door Robbie Williams met medewerking van de Pet Shop Boys voor zijn album 'Rudebox' en die versie vind ik eigenlijk nog net ietsje beter dan de PSB-cover op 'Format'. Mooiste is overigens dat Chris Lowe, altijd op de achtergrond als toetsenist, hier als backing vocal optreedt door slechts een groot aantal PSB-hits op te zeggen. Hoogtepunt van het album is voor mij 'After the Event' uit 2009 en gaat eigenlijk over de waanzin die volgt wanneer een 'celebrity' overlijdt:


Wanneer je dit nummer hoort, kan je niet anders concluderen dat de Pet Shop Boys terecht weer in de studio zijn gedoken voor hun elfde (originele) album! En wanneer de BBC (en mijn bescheiden blog-mening) je niet overtuigen dan wellicht de Volkskrant: 'Betrayed, The Calm Before The Storm, Always en Friendly Fire zijn nummers die tot hun beste werk behoren, en maken van Format niet alleen een cruciale titel in hun oeuvre maar in dat van de Britpopgeschiedenis van de laatste 15 jaar.'

Reacties